Herkomst en gebruik
De hondsroos (bot. Rosa canina) draagt haar naam - wat zoiets betekent als "gewone roos" - vanwege zijn wijdverspreide verspreiding in heel Europa en zelfs in Noordwest-Afrika. Kortom, deze populaire hondsroos groeit bijna overal en is vrijwel onmogelijk te breken. In feite kan de soort erg oud worden, zoals de beroemde duizendjarige rozenstruik - een herkenningspunt van de stad Hildesheim - bewijst. Deze is bij de oprichting van het bisdom in de vroege middeleeuwen aangelegd en is na enkele weken zelfs weer ontkiemd na een brand veroorzaakt door een bombardement tijdens de Tweede Wereldoorlog.
lees ook
- Plant hondenrozen op de juiste manier
- Anjer: planten en onderhouden
- Struikpioen: planten en verzorgen
Uiterlijk en gestalte
Zelfs als de beroemde duizend jaar oude rozenstruik nu meer dan tien meter hoog is en dankzij klimhulpmiddelen de koorwand van de Hildesheim Mariendom opklimt, komt dit niet overeen met de natuurlijke groei van de soort. Normale exemplaren bereiken een groeihoogte tussen twee en drie meter en zijn ongeveer even breed . De zeer snelgroeiende soort groeit losjes rechtop en ontwikkelt met de jaren overhangende takken. De stam van de extreem winterharde hondsroos is ook bedekt met talrijke grote stekels.
Bloesems en bloeitijd
De kleine en eenvoudige, maar zeer talrijke bloemen van de hondsroos verschijnen ongeveer 14 dagen tussen eind mei en begin / half juni. Ze hebben een diameter tot vijf centimeter, hebben een lichte geur en zijn typisch roze. Zoals alle wilde rozen is de hondsroos een belangrijke voedingsplant voor insecten omdat - met uitzondering van vlinders - alle insecten zich voeden met hun stuifmeel.
fruit
In de herfst daarentegen genieten zowel vogels als mensen van de eetbare rozenbottels, die erg rijk zijn aan vitamine C. Dit zijn zogenaamde collectieve notenvruchten die zeer laat rijpen in oktober en november. Ze blijven vaak tot de lente in de struik en zijn een waardevolle wintervoedingsbron voor vogels.Als ze rijp zijn, kunnen mensen het sterke oranjerode wilde fruit gebruiken om jam, gelei en likeur te maken en om gedroogde thee te zetten.
Toxiciteit
De wilde rozen die hier beschreven worden als hondenrozen zijn allemaal niet giftig en kunnen daarom veilig in de tuin geplant worden.
Welke locatie is geschikt?
In de natuur is de hondsroos vaak te vinden op gedeeltelijk beschaduwde tot schaduwrijke, maar toch lichte locaties zoals langs paden en bosranden, in lichte bossen en op oevers, weilanden en weilanden. Kortom, de soort gedijt zowel in de volle zon als op lichte en schaduwrijke plaatsen, maar wordt vaak groter op een donkere plek.
grond
Kortom, de hondsroos voelt comfortabel aan op elke grond, zolang deze maar niet te nat is. Of het nu gaat om zand, humus of leem - hondenrozen zijn zeer flexibel. De soort gedijt echter het best op verse tot licht droge ondergronden met een neutrale pH-waarde. De plant verdraagt meestal zeer goed incidentele schommelingen in het basische of zure bereik.
Plant hondenrozen op de juiste manier
Deze hondenroos wordt in korte tijd enkele meters hoog en net zo breed, daarom moet u in een haag, een groep of een solitaire aanplant op passende afstanden letten. Plan ongeveer twee tot drie planten per vierkante meter en zorg ervoor dat de grond voor het planten diep wordt losgemaakt - de hondsroos is een van de diepliggers en heeft een dienovereenkomstig goed gewortelde ondergrond nodig. Voeg veel compost toe aan de uitgraving, geef de wilde roos na het planten goed water en stapel deze iets op rond de hoofdstengel.
Lees verder
Water geven en bemesten
In principe hoeft u de hondsroos niet water te geven of te bemesten, want de niet veeleisende plant krijgt zelf wat hij nodig heeft.
Snijd de hondenrozen op de juiste manier
Snijmaatregelen zijn ook niet nodig. Je moet het alleen met een schaar onder controle houden als de overwoekerde struik te groot wordt. Bovendien kan af en toe een verjongingskuur de bloei bevorderen. Om dit te doen, moet u in het voorjaar de oudere scheuten inkorten en ook regelmatig droge en verwelkte takken verwijderen. Snoei nooit de scheuten van vorig jaar, daar zullen de bloemen op worden gevormd.
Verspreid hondenrozen
Hondenrozen zijn gemakkelijk te vermeerderen uit zaden of stekken. Het is ook raadzaam om indien nodig wortelbarrières te graven - de soort vormt talrijke wortellopers, die ook bijdragen aan de voortplanting.
Overwinteren
Omdat deze hondsroos extreem winterhard is, zijn bij overwintering geen speciale beschermende maatregelen nodig.
Ziekten en plagen
De Rosa canina is grotendeels resistent tegen de anders veel voorkomende rozenziekten. Alleen sommige plagen zoals de rozengalwesp, de tuinbladkever of de glanzende gouden rozenkever kunnen problematisch worden.
Tips
De hondsroos wordt in de natuur ook zelden als pure soort aangetroffen, omdat hij gemakkelijk kruist met andere rozensoorten - vooral met de Rosa tomentosa of de Rosa gallica). Daarom zijn er tal van varianten en secties van de soort in de handel, die echter maar weinig verschillen.
Soorten en variëteiten
Naast de hondsroos die hier wordt beschreven, die waarschijnlijk de meest wijdverspreide hondsroos is, zijn er andere wilde rozensoorten die inheems zijn in verschillende regio's van Duitsland. De populaire en zeer talrijke variëteiten van Rosa rugosa - de aardappel- of appelroos - worden door sommige tuinders kritisch bekeken. De soort afkomstig uit Oost-Azië wordt beschouwd als een neofiet, die inheemse wilde rozen verdringt. De meeste planten die in onze tuinen worden gekweekt, vallen echter ook in deze categorie.
De mooiste wilde rozensoorten voor in de tuin:
Büschelrose / Vielblütige Rose (bot. Rosa multiflora)
Deze wilde roos wordt gekenmerkt door talrijke kleine, witte bloemen die in de vorm van een scherm zijn gerangschikt en tussen juni en juli verschijnen. De delicate bloemen verspreiden een sterke honinggeur die erg aantrekkelijk is voor bijen. De snelgroeiende soort (groeisnelheid tot 75 centimeter per jaar) kan tot drie meter hoog en even breed worden. Voor een haagbeplanting moeten drie tot vier planten per vierkante meter worden geplant.
Wijnroos / Schotse hekroos (Bot. Rosa rubiginosa)
De sterk stekelige wijnroos vormt dichte, ondoordringbare heggen. De snelgroeiende struik (groeisnelheid tot 60 centimeter per jaar) is tot 350 centimeter hoog en 250 centimeter breed. Hij groeit aanvankelijk rechtop, maar ontwikkelt later sterk overhangende scheuten. De kleine, roze bekervormige bloemen verschijnen tussen juni en juli. De waardevolle bijenvoedingsplant is ook een waardevol vogelbeschermingshout. Plant maximaal twee per vierkante meter voor een haag.
Snoekroos / Rotblättrige Rose (Bot. Rosa glauca)
De rechtopstaande en nogal bossig groeiende snoekroos is tot 250 centimeter hoog en 130 centimeter breed. De lichtroze, kleine schelpbloemen bloeien in overvloed tussen juni en juli en vormen in de herfst talrijke rozenbottels.
Alpenhondsroos (Bot.Rosa pendulina)
Deze kenmerkende wilde rozensoort, afkomstig uit de Alpen, heeft talrijke bloemschalen tot tien centimeter groot, helder paarsroze. Deze verschijnen vanaf mei en lopen door tot in juni. De soort wordt tot anderhalve meter hoog en even breed.
Kruipende roos / veldroos (Bot. Rosa arvensis)
Zoals de naam al doet vermoeden is dit een kruipende soort of, indien de kans wordt geboden, een klimmende soort.Als bodembedekker wordt de kruipende roos wel 50 centimeter hoog, als klimplant kan hij tot wel twee meter hoog worden. In juli verschijnen de kleine, witte bloemen.
Kaneelroos (bot. Rosa majalis)
Deze zeer robuuste en weinig veeleisende soort - hij groeit op vrijwel elke grond en kan zelfs korte overstromingen weerstaan - wordt tot 160 centimeter hoog, verspreidt zich via uitlopers zeer snel in de tuin en inspireert met zijn donkere tot paarsroze bloemen die tussen mei en juni te bewonderen zijn.
Chinese gouden roos (bot. Rosa hugonis)
Dit is een wilde rozensoort uit Azië die vooral gekweekt wordt vanwege de bleekgele kleur van de bloemen, die begin april verschijnen. De struik wordt tot twee meter hoog en kan zowel solitair als in de vorm van een haag geplant worden. De gouden roos is redelijk winterhard, maar heeft lichte bescherming nodig tegen vorst.
Glanzendbladige roos (bot. Rosa nitida)
De Rosa nitida wordt slechts zo'n 70 centimeter hoog, maar springt meteen in het oog met zijn glanzende, donkergroene bladeren en felroze bloemen. De zeer weinig veeleisende soort gedijt bijna overal - zelfs op natte en zure grond - maar is door zijn sterke uitlopers het meest geschikt voor het bevestigen van taluds en hellingen.
Aardappelroos / appelroos (bot. Rosa rugosa)
Deze uit Oost-Azië afkomstige soort - ook wel de Japanse roos genoemd - geniet in Duitse tuinen een groeiende populariteit. Rosa rugosa wordt tot 150 centimeter hoog, 100 centimeter breed en bloeit, in tegenstelling tot de meeste wilde rozensoorten die maar één keer bloeien, van juni tot oktober continu. De soort is erg robuust en er zijn ook enkele interessante cultivars.
Duinroos / Bibernellrose (bot. Rosa pimpinellifolia)
De soort, ook wel de kustroos genoemd, is wijdverspreid aan de Noord-Duitse kust. De struik, die tot anderhalve meter hoog en twee meter breed is, heeft een kale, kalkrijke plek nodig, is zeer ongevoelig voor droogte en plant zichzelf voort door middel van talrijke uitlopers. De kleine, geelwitte bekerbloemen verschijnen tussen mei en juni.
